Maikel was van jongs af aan een liefhebber van dolken en grote honden. Hij was een potige man, die wel iets weg had van een jonge gorilla. Als hij nuchter was, kon hij heel charmant overkomen, maar als hij dronken was, sloegen soms de stoppen door. Hij was in de stad aan de IJssel een soort conciërge bij een soos, en hij kluste hier en daar wat bij. Zo had hij ook bij een psychiater gewerkt, die zich om hem bekommerde en hem wel eens wat geld gaf. Maar nadat de psychiater overleden was, bleek dat zijn weduwe zuiniger was dan hij. Zij wilde haar vermogen grotendeels aan een liefdadige stichting vermaken.

De weduwe werd op een zaterdag vermoord aangetroffen in haar woning, recht voor het schilderij dat zij van haar man had laten maken. De kranten van vrijdag en zaterdag lagen nog bij de brievenbus, maar die kan de dader daar hebben neergelegd. Buurtbewoners verklaren stellig dat ze haar vrijdag levend hebben gezien. Uit een reconstructie bleek later dat ze is neergeslagen, gewurgd, en versleept naar het schilderij. Daarna is de moordenaar nog bovenop haar gesprongen, waarbij hij al haar ribben brak, en heeft haar zeven steken met een mes toegebracht.

Maikel werd uitgebreid door de politie aan de tand gevoeld. Echter, na een viertal weken werd het onderzoek naar hem plotseling gestaakt. Had hij de ondervragers betoverd met zijn vlotte praatjes en fluwelen stem? Maar het alibi dat hij aanvoerde was toch strijdig met wat zijn vriendin verklaarde? En de beheerder van het kerkhof waar de weduwe begraven werd, zei later dat deze verdachte hem al het een en ander wist te vertellen van de moord en de messteken voordat het slachtoffer gevonden was.

En dan zijn er nog de twee briefjes, waarvan er een vlak na de ontdekking van de moord in de tuin van de weduwe was gevonden en de ander een maandje later aan de politie opgestuurd. Een onderzoek van het handschrift wees uit dat deze briefjes waarschijnlijk allebei door Maikels vriendin geschreven zijn. Zij probeerde op een onhandige manier te suggereren dat er omstreeks het tijdstip van de moord inbrekers actief waren in het huis van de weduwe, en dat de weduwe gigolo's ontving. Dit alles deed zij om de aandacht af te leiden van haar vriend.

De overheidsdienaren keken inderdaad opzichtig de andere kant op. Daar ontwaarden zij Ernst, de boekhouder van de weduwe, die later door zijn vrouw en zijn twee dochters door dik en dun werd verdedigd. De weduwe had hem ingehuurd om haar belastingaangifte te doen en haar testament te wijzigen. Na haar overlijden ondernam hij gewoon actie als executeur testamentair. De rechercheurs hebben dit opgevat als een poging om geld uit de nalatenschap te stelen. Hij werd aangehouden op beschuldiging van moord, en drie etmalen ondervraagd onder omstandigheden die zelfs een marinier in huilen zouden doen uitbarsten. Maar de medewerkers van justitie waren op hun teentjes getrapt toen hij hen dom noemde.

Van toen af aan werkten zij met oogkleppen op. Ze hebben zelfs vals bewijsmateriaal gefabriceerd om hem langer vast te kunnen houden, zoals de vondst van een mes en een geurproef met een hond.
Ze dachten beet te hebben toen Ernst verklaarde dat hij de weduwe op donderdagavond vanuit een file op de Veluwe had gebeld om haar iets omtrent haar belastingaangifte mee te delen. Want dat telefoontje werd verwerkt door een telefoonpaal vlak bij het huis van de weduwe. Echter, onderzoek naar de metereologische omstandigheden wees later uit dat die twee feiten niet tegenstrijdig zijn. De weduwe heeft de mededeling ook genoteerd, en is volgens de lijkschouwer pas vrijdag of zaterdag vermoord. Dat de boekhouder die file noemde, bevestigt zijn verhaal, want dat was niet algemeen bekend.

Ernst werd uiteindelijk veroordeeld omdat zijn DNA op de blouse van de weduwe werd aangetroffen. Maar dat DNA kan al op die blouse zijn gekomen toen hij op donderdagochtend bij de weduwe was om haar een document te overhandigen. Het kan ook na de moord nog door contaminatie op de blouse zijn gekomen. Rechters weten te weinig van DNA om zulk bewijsmateriaal te beoordelen. Dan kunnen ze beter hun gezond verstand gebruiken, maar ze durven niet van de geijkte starre procedures af te wijken.
Zo is het gekomen dat een onschuldig lam jarenlang in de gevangenis heeft gezeten, terwijl de echte ribbenkraker met handschoenen aan de psychiatrische zorg, die hij blijkbaar hard nodig heeft, niet heeft gekregen. Het is te danken aan enkele zeer volhardende mensen en hun vele volgers dat dit alles niet in de doofpot is gestopt.