PIET RIJSTEPAP ALS LIEFDESKOERIER

Toen Piet Rijstepap al wat ouder werd, besloot hij liefdeskoerier te worden. Zelf had hij al veel ervaring opgedaan met verliefdheid en mooie meisjes, en nu wilde hij andere mannen helpen op het gladde pad der liefde.
Hij zette een advertentie in de krant met de volgende tekst: Rijstepap Loveletters BV, voor al uw amoureuze boodschappen en liefdesverklaringen. Rijstepap_p@hotmail.com .
Daarna richtte hij zijn woonkamer als kantoor in, met computer en buro en telefoon. Aan de muur hing hij een grote poster van Fred en Wilma Flintstone, en een kleine van Brigitte Bardot als twintigjarig fotomodel in badpak.
De eerste dag kwamen er niet veel klanten. Ja, er kwam jongen van dertien met een bril die nog wat groot voor hem was, die moest over een paar jaartjes maar eens terugkomen. En er kwam een heel krom oud mannetje dat bij zijn vrouwtje weggelopen was. Maar Piet zag door het raam dat vrouwtje van hem al aan komen lopen, met een riem in de hand.

De volgende morgen kwam er een serieuze klant: een grote dikke man die verliefd was op een jongedame die Elizabeth heette. Zij was het verrukkelijkste blondje van de wereld, zei de man, en van blondjes hield hij het meest. Zij werkte als poets op een advocatenburo, en hij durfde haar niet aan te spreken. Maar hij dacht steeds aan haar, zelfs in zijn slaap.
Piet had alles genoteerd, en keek de man begrijpend aan. Hij zou een methode van aanpak ontwerpen, en dat na rijp beraad ten uitvoer brengen. Over de kosten hoefde de klant zich geen zorgen te maken, want Rijstepap werkte voor een "low budget lump sum"
Nu liet Piet de dikke man uit. Hij verzocht hem na drie dagen terug te komen. Diep in gedachten verzonken trok hij zich terug in zijn slaapkamer. Na een kwartier klaarde zijn gezicht op. Hij vloog overeind, pakte pen en papier en begon als een razende te schrijven.

Nog diezelfde middag belde Piet het advocatenburo in Maastricht waar het meisje werkte. "Met Rijstepap Loveletters Research", zei hij, "ik zou mejuffrouw Elizabeth Filette willen spreken. Zij werkt bij jullie in de schoonmaakploeg". Hij kreeg het meisje aan de lijn en vertelde dat hij haar wilde enquêteren in verband met een declaratie van een belanghebbende cliënt. Hij trok een net grijs pak aan met een rode stropdas en spoedde zich naar het adres dat de dikke man hem gegeven had.
Elisabeth was inderdaad een allerliefst meisje, met een guitig wipneusje. Als zij lachte zag men kuiltjes in haar wangen. Zij had haar poetsuniform uitgedaan, en wachtte op Piet in een vrolijk gebloemd jurkje en met hoge naaldhakken aan haar voeten.
Piet ging voor haar staan en verzocht de omstanders hen een ogenblik alleen te laten. Ze scheen wat zenuwachtig, want ze had geen flauw idee wat die meneer haar kwam declareren. Hij glimlachte haar bemoedigend toe, schraapte zijn keel, keek haar diep in de ogen en stak van wal.

"O Elisabeth", zei hij met een zucht, "ik begrijp maar al te goed dat de heer Willem van Veldkamp u liefheeft. Dat uw blonde haren en blauwe ogen hem tot wanhoop drijven. Hij denkt alleen nog aan u. Uw schoonheid is als de dauw des hemels en het morgenrood. Elisabeth, zeg mij, wilt gij de heer van Veldkamp ontmoeten?" Nu gaf Piet haar een knipoog, en knikte zelf van ja, terwijl hij haar verwachtingsvol aankeek.
Elisabeth keek enigszins onthutst naar Piet Rijstepap, ze wist niet of ze zou huilen of lachen. Want toevallig had ze net een pijnlijke liefdesgeschiedenis achter de rug. Maar na enkele minuten knikte ze van ja, terwijl ze droevig lachte.
Op de derde dag kwam ze naar het kantoor van Piet Rijstepap. Meteen toen ze binnen kwam vloog ze Piet om de hals. Ze knuffelde hem zo dat hij bijna geen adem kon halen. Toen de dikke heer van Veldkamp binnenkwam, zag hij direct hoe de zaken er voor stonden. "Ik trek me terug", zei hij met droeve stem, "ik zie dat ik het beter zelf had kunnen doen." En dat was het einde van Piets loopbaan als liefdeskoerier. Met Elisabeth had hij nog een paar gezellige dagen. Toen ging hij er over nadenken welk ander werk hij zou kunnen gaan doen.