Jihad in Israël
(here Dutch, English beneath)


    Vergun mij allereerst enkele welbekende zaken kort uiteen te zetten, zodat meer mensen mij kunnen begrijpen.
Het islamitische begrip 'jihad' staat in het algemeen voor de overwinning van een moslim op zichzelf. De moslim overwint zijn tekortkomingen om eer te brengen aan God. In die zin is jihad ongeveer hetzelfde als het christelijke offer.
Veel islamieten interpreteren jihad echter ook in de zin van het brengen van offers om de ongelovigen te verslaan, dus in de zin van 'heilige oorlog'. Dat blijkt overduidelijk uit de woorden en daden van vertegenwoordigers van de Taliban, de Palestijnse Intifada, het regime van Saddam Hussein in Irak, en andere dergelijke extremistische en fundamentalistische groeperingen in de islamitische wereld. Deze vorm van jihad leidt tot terreur.
Een christen kan de vijand de andere wang toekeren indien die hem persoonlijk onrecht aandoet. Wraak nemen is dan ook uit den boze. Maar als een regeringsleider verantwoordelijk is voor de veiligheid van burgers die bedreigd worden door willekeurige aanslagen, dan is hij gerechtigd en zelfs verplicht degenen die deze dreiging onmiddellijk of stelselmatig veroorzaken uit te schakelen. Natuurlijk moet deze regeringsleider tevens zo veel mogelijk het welzijn bevorderen van de onschuldigen in het kamp van de terrorist.

    De terreur in Israël heeft een anti-joodse oorsprong, en wortelt daarom ook mede in de islamitische godsdienstige cultuur. Uiteindelijk heeft zij tot doel de staat Israël totaal te vernietigen. In het bewustzijn van de Palestijnen heeft zij echter de gedaante van een vrijheidsstrijd aangenomen. Men ervaart de defensieve acties van Israël als agressie tegen het Palestijnse volk, en dit in zekere zin met reden.
In de laatste honderd jaar zijn er in Palestina enkele miljoenen Joden bij gekomen, die als een zwerm sprinkhanen in het aanvankelijk dunbevolkte land neerstreken. Zij ontgonnen de grond en bouwden een model-staat, en dat trok ook weer veel arabische immigranten aan. De Joden echter namen met hun bulldozers en betonnen nederzettingen het land in dat de Palestijnen als het hunne beschouwden, zoals honderd jaar eerder de bleekgezichten in Noord-Amerika het land innamen dat tot dan toe aan de Indianen toebehoorde.
Hier is niets meer aan te doen. Israël mag er zijn, en Palestina mag er zijn. Palestijnen en Joden zullen met elkaar moeten leren leven. Van beide kanten zijn hier offers nodig. Echte mannelijke offers: het scheppen van fysieke en spirituele ruimte voor de ander. Niet zo'n miezerig offertje waarbij je jezelf opblaast in een restaurant en tientallen anderen meesleept in de dood. Daarmee scoor je voor een kort tijdje bij je stamgenoten, indien die even gefrustreerd en haatdragend zijn als jijzelf. Je komt zo heus niet in het paradijs. Zulke offeraars moeten worden opgespoord en berecht. Ook niet zo'n zielig offertje in een zwaarbewaakte joodse nederzetting, waarbij je schijnheilige jammerklachten opzendt naar God. Alsof je Jeremias zelf bent, wenend over Jeruzalem. Zulke jammeraars zijn vaak even extreem, eenzijdig en kortzichtig als Jean-Marie le Pen. Ik doel hier natuurlijk niet op de eerlijke bidders.

    Men zal aan de jeugd van Israël moeten leren dat er waarden bestaan die het lot van Israël overstijgen, en aan de Palestijnse kinderen dat de islamieten niet exclusief het instrument zijn van Gods gerechtigheid. Hier ligt misschien een taak, niet alleen voor de Verenigde Naties als geheel, maar ook speciaal voor de UNESCO, die deze kinderen beter zou moeten kunnen inlichten.
Verder moet het geld beter verdeeld worden. De Islam beschouwt het speculeren met geld terecht als een grote zonde. Hier ligt ook een taak voor de katholieke missionarissen.
En zo komen we waar ik wezen wilde: wat is nu in de ware zin van het woord een offer of jihad? Dit heeft alles te maken met liefde voor God en de naaste, zoals Jezus het ons heeft voorgedaan: wenkend naar zijn vijanden, en aldus ruimte scheppend, zowel in het heden als in het hiernamaals, voor een beter Israël.


    Allow me to explain some wellknown things, so that many more people may understand me.
The Islamic word 'jihad' generally stands for the victory of a Moslem over himself. The Moslem overcomes his shortcomings to bring honour to God. In this sense, jihad is nearly the same thing as the Christian sacrifice.
However, many Islamites understand jihad in the sense of sacrificing themselves to beat the unfaithful, thus meaning 'holy war'. This is evident from the words and deeds of representatives of the Taliban, the Palestinian Intifada, the regime of Saddam Hussein in Iraq, and other similar extremistic and fundamentalistic groups in the Islamic world. This kind of jihad leads to terrorism.
Notice that a Christian must forgive the enemy who hurts only him. We are not allowed to take revenge. But if the president of the nation is responsible for the safety of citizens who are being threatened by arbitrary assaults, he has the right and the duty to eliminate the terrorists who immediately or systematically cause this threatening. Of course, this president must also improve the well-being of the innocent in the camp of the terrorist as much as possible.

   Terrorism in Israel has an anti-Judaic base, and therefore roots in Islamic culture as well. The purpose is to eventually destroy the republic of Israel. But in the conscience of the Palestinians terrorism has taken the form of a fight for freedom. The defensive actions of Israel are felt to be aggression against the Palestinian people. Alas, there is in some sense a reason for this feeling.
During the last hundred years, a few millions of Jews have been swarming like grasshoppers into the country, which was thinly inhabited in the nineteenth century. They have been developing the country and building a model state, thus attracting many new Arabic immigrants as well. But with their bulldozers and their concrete colonies they have been taking the country that the Palestinians consider as their own, like a hundred years before in Northern America, where the pale-faces took the land that belonged to the Red Indians up to then.
There is nothing we can do about this. Both Israel and Palestina have a right to be there. Palestinians and Jews must learn to live with each other. We need sacifices from both sides. Real manly sacrifices: the creation of physical and spiritual room for the other. Not such measly little sacrifices like those of Palestinians who blow themselves up in a restaurant, dragging tens of other people into death. With such a sacrifice you score for a little moment with your own kin, if they are as frustrated and resentful as you. You will not go to paradise this way. Such sacrificers have to be traced and brought to the judge. And we don't need such pitiable little sacrifices as those in a severely guarded Jewish colony, where hypocritical lamentations are sent up to God. Those people think they are Jeremiah himself, weeping over Jerusalem. Many such complainers are as extreme, onesided and shortsighted as Jean-Marie le Pen. Of course, I don't mean the honest prayers.

    Wise people should teach the Jewish children that there exist values that are elevated above the fate of Israel. They should teach the Palestinian children that the Islamites are not the exclusive instrument of God's justice. Here lies a task, not only for the United Nations as a whole, but especially for the UNESCO, which should be able to better educate these children.
We must give more money to the poor. The Islam is right in considering speculation with money as a grave sin. Here is a task for the Catholic missionaries as well.
Thus I come to the destination of my theme: what is a sacrifice or jihad in the real sense of the word? The word is related to love for God and the neighbour, just as Jesus showed it to us: inviting his enemies, and thus making room, both now and hereafter, for a better Israel.

   

click here to go to my homepage --- klik hier om naar mijn hoofdpagina te gaan