't Is niet de Dood 't Is niet de Dood: ik sta rechtop, En Doden liggen krom. Het is geen Nacht, het Angelus Luiden de klokken om. Er is geen Vorst, want op mijn huid Komt hete wind voorbij. Geen Vuur, want een heel kerkkoor koelt Een marmeren voet van mij. En toch, ik voel ze alle vier. Het Lichaam dat ik zag, Bereid voor zijn begrafenis, Brengt Chaos op een dag. Alsof mijn Lijf geschaafd wordt om Te passen in een kist, Er is geen Adem en geen Lucht, Slechts duisternis en mist. Alsof gestopt is al wat tikt, De ruimte stil rondom, Het najaar met zijn kou belet Beweging van de grond. Alsof ik dobber op een mast In eindeloze zee, En was er maar een Land in Zicht, Dan viel de Wanhoop mee. (Vertaling: H.F.H.Reuvers)

It was not Death It was not Death, for I stood up, And all the Dead, lie down. It was not Night, for all the Bells Put out their Tongues, for Noon. It was not Frost, for on my Flesh I felt Siroccos crawl. Nor Fire, for just my Marble feet Could keep a Chancel, cool . And yet, it tasted, like them all, The Figures I have seen Set orderly, for Burial, Reminded me, of mine. As if my life were shaven, And fitted to a frame, And could not breathe without a key, And 'twas like Midnight, some When everything that ticked has stopped And Space stares all around, Or Grisly frosts, first Autumn morns, Repeal the Beating Ground, But, most, like Chaos, Stopless, cool, Without a Chance, or Spar, Or even a Report of Land, To Justify , Despair. (Origineel: Emily Dickinson)