The woman and mother I went to Bommel just to see the bridge. I saw the newest bridge: two riverbanks that seemed in times of yore to shun the ranks, are friends again. A little time, while I was sitting on the grass, drinking my tea, my head full with the landscape fair and wide, from far away right from the infinite, I heard a voice that sounded well to me. A woman there, the ship she fared upon came slowly downstream through the bridge to meet me. She was alone on deck, the ship to steer. And what she sung was bible psalms to feed me. Oh, thought I, oh, was it my mother dear! "Praise God", she sung, "His hand shall save and lead thee". (translation: H.F.H.Reuvers)

De moeder de vrouw Ik ging naar Bommel om de brug te zien. Ik zag de nieuwe brug: twee overzijden die elkaar vroeger schenen te vermijden, worden weer buren. Een minuut of tien, dat ik daar lag in 't gras, mijn thee gedronken, mijn hoofd vol van het landschap wijd en zijd, laat mij daar midden uit de oneindigheid een stem vernemen dat mijn oren klonken. Het was een vrouw, het schip dat zij bevoer kwam langzaam stroomaf door de brug gevaren. Zij was alleen aan dek, zij stond aan 't roer. En wat zij zong, hoorde ik dat psalmen waren. O, dacht ik, o, dat daar mijn moeder voer! "Prijst God", zong zij, "Zijn hand zal u bewaren". (Origineel: Martinus Nijhoff)

The soldier whom Jesus crucified We crucified the Man. His meagre hand just tried to seize the nail, but without fear - and, calling me his friend, said : "Love me, dear!" And now forever I will understand. I tried to laugh, but I just gnashed my teeth, and I grew mad, while asking blood for love: I beat and beat and beat - but not enough, and beat the nail to split the wood with greed. Now, like a fool, a nail cleft through my hand, I draw a fish - his signature and name - in every wall and tree, and without shame, or on my breast, or squatting in the sand, and answer people who are asking why: "His love is strong enough to crucify". (Translation: H.F.H.Reuvers)

De soldaat die Jezus kruisigde Wij sloegen hem aan 't kruis. Zijn vingers grepen wild om den spijker toen 'k den hamer hief, maar hij zei zacht mijn naam en: "Heb mij lief", en 't groot geheim had ik voorgoed begrepen. Ik wrong een lach weg dat mijn tanden knarsten, en werd een gek die bloed van liefde vroeg: ik had hem lief, en sloeg en sloeg en sloeg den spijker door zijn hand in 't hout dat barstte. Nu, als een dwaas, een spijker door mijn hand, trek ik een visch - zijn naam, zijn monogram - in ied'ren muur, in ied'ren balk of stam, of in mijn borst of, hurkend, in het zand, en antwoord als de menschen mij wat vragen: "Hij heeft een spijker door mijn hand geslagen". (Origineel: Martinus Nijhoff)