Last Rose of Summer

'T is the last rose of summer,
left blooming alone;
all her lovely companions
are faded and gone.
No flower of her kindred,
no rosebud is nigh,
to reflect back her blushes,
or give sigh for sigh.

I'll not leave thee, thou lone one,
to pine on the stem;
since the lovely are sleeping,
go, sleep thou with them.
Thus kindly I scatter,
thy leaves o'er the bed,
where thy mates of the garden
lie scentless and dead.

So soon may I follow,
when friendships decay,
and from love's shining circle
the gems drop away.
When true hearts lie withered,
and fond ones are flown,
oh, who would inhabit
this bleak world alone?

De Laatste Roos

De laatste der rozen
bloeit hier heel alleen;
haar zomerse vrienden
zijn allemaal heen.
Geen ander weerspiegelt
haar bloei als weleer;
en zij alleen zucht nog,
de anderen niet meer.

Ik laat je niet lijden
alleen op je steel.
Nu de anderen slapen,
zij slaap ook jouw deel.
En vriendelijk strooi ik
jouw bladeren rond
bij de geurloze rozen,
verspreid op de grond.

Wie wil er niet sterven,
als vriendschap vervloeit,
die van al zijn geliefden
als laatste roos bloeit?
Als de zomer voorbij is,
en de vrienden gaan heen,
wie wil er dan leven
in de winter, alleen?

Original - Thomas Moore Kilkenny 1805 - Original

Vertaling - HFH Reuvers Maastricht mei 2018 - Translation