Heer Halewijn


Heer Halewijn

Heer Halewijn zong een liedekijn
al die dat hoorde wou bi hem zijn.

En dat vernam een koningskind
die was zoo schoon en zoo bemind.

Zi ging voor haren vader staen:
och vader, mag ik naer Halewijn gaan?

Och neen, gi dochter, neen gi niet!
die derwaert gaen en keeren niet.

Zi ging voor hare moeder staen:
och moeder, mag ik naer Halewijn gaen?

Och neen, gi dochter, neen gi niet!
die derwaert gaen en keeren niet.

Zi ging voor hare zuster staen:
och zuster, mag ik naer Halewijn gaen?

Och neen, gi zuster, neen gi niet!
die derwaert gaen en keeren niet.

Zi ging voor haren broeder staen:
och broeder, mag ik naer Halewijn gaen?

't Is mi aleens waer dat gi gaet,
als gi uw eer maer wel bewaert
en gi uw kroon naer rechten draagt.

Toen is zi op haer kamer gegaen
en deed haer beste kleeren aen.

Wat deed zi aen haren lijve?
een hemdeken fijnder als zijde.

Wat deed zi aen haer schoon korslijf?
van gouden banden stond het stijf.

Wat deed zi aen haren rooden rok?
van steke tot steke een gouden knop.

Wat deed zi aen haren keirle?
van steke tot steke een peirle.

Wat deed zi aen haer schoon blond hair?
een kroone van goud en die woog zwaer.

Zi ging al in haers vaders stal
en koos daer 't beste ros van al.

Zi zette haer schrijlings op het ros
al zingend en klingend reed zi door 't bosch.

Als zi te midden 't bosch mogt zijn
daer vond zi mijn heer Halewijn.

Hy bondt syn peerd aen eenen boom,
de joncvrouw was vol anxt en schroom.

Gegroet! zei hi, en kwam tot haer
gegroet, schoon maegd, bruin oogen klaer
komt, zit hier neer, ombind uw haer.

Zo menig haer dat zij ombond
zo menig traantjen haar ontron.

Zi reden met malkander voort
en op den weg viel menig woort.

Zi kwamen bi een galgenveld
daer aen hing menig vrouwenbeeld.

Alsdan heeft hi tot haer gezeid:
mits gi de schoonste maget zijt
zoo kiest uw dood! het is nog tijd.

Wel als ik dan hier kiezen zal
zoo kieze ik dan het zweerd voor al.

Maer trekt eerst uit uw opperst kleed
want maegdenbloed dat spreit zoo breed
zoo 't u bespreide het ware mi leed.

Eer dat zijn kleed getogen was
zijn hoofd lag voor zijn voeten ras
zijn tong nog deze woorden sprak:

Gaet ginder in het koren
en blaest daer op min horen
dat al mijn vrienden 't hooren.

Al in het koren en gaen ik niet
op uwen horen en blaes ik niet.

Gaet ginder onder de galge
en haelt daer een pot met zalve
en strijkt dat aen mijn rooden hals!

Al onder de galge en gaen ik niet
uw rooden hals en strijk ik niet
moordenaers raed en doe ik niet.

Zi nam het hoofd al bi het haer
en waschte 't in een bronne klaer.

Zi zette haer schrijlings op het ros
al zingend en klingend reed zi door 't bosch.

En als zi was ter halver baen
kwam Halewijns moeder daer gegaen:
schoon maegt, zaegt gi mijn zoon niet gaen?

Uw zoon heer Halewijn is gaen jagen
g' en ziet hem weer uw levens dagen.

Uw zoon heer Halewijn is dood
ik heb zijn hoofd in mijnen schoot
van bloed is mijnen voorschoot rood!

Toen ze aen haers vaders poorte kwam
zi blaesde den horen als een man.

En als de vader dit vernam
't verheugde hem dat zi weder kwam.

Daer werd gehouden een banket
het hoofd werd op de tafel gezet.




lord alduin


Lord Alduin

Lord Alduin played the violin,
all those who heard it came to him.

And this it heard a king's dear lass,
who was so fair, and fair she was.

She stood before her father's throne:
can I join Alduin ere he's gone?

Oh no, you can't, I must be stern!
Whoever go there won't return.

She stood before her mother's chair:
can I join Alduin anywhere?

Oh no, you can't, I must be stern!
Whoever go there won't return.

She stood before her sister's seat:
can I join Alduin, who's so sweet?

Oh no, you can't, I must be stern!
Whoever go there won't return.

She stood before her brother's stool:
can I join Alduin, who's so cool?

Well, I don't care whereto you go,
if you stay chaste like morning snow
and will not do what's bad and low.

She went into her dressing room
to find the best clothes for to bloom.

What did she put on for to flirt?
A classy kind of silky shirt.

What did she for her bust to hold?
Some bands did make it stiff with gold.

Why was her petticoat so red?
Because she loved it to be red.

What did she with her coat of fur?
She used it for the blood to stir.

What did she for to braid her hair?
She combed it like she combed the mare.

Among the horses strong and tall
she chose the best one of them all.

And sitting on this handsome horse
she sang aloud along the course.

But in the middle of the wood
there suddenly lord Alduin stood.

He tied his mare up to a tree,
the princess felt not fine and free.

Hello! he said, and came to her,
what pretty dark eyes have you there,
sit down and please untie your hair.

So many a hair she did untie,
and many a tear and many a sigh.

They rode together down the way,
ten holy prayers did she say.

They came unto a gallows ground,
where seven women sprawled around.

At this point Alduin whispered low:
you are the fairest, as you know,
so choose your death, but not too slow.

Well, if you are to keep your word,
I wish you use the sharpest sword.

But first take off your coat so red,
for virgin blood can fill a bed,
and all this blood would make you wet.

Before he could take off the coat,
lord Alduin's head was off his throat,
and yet his tongue could say this quote:

Please go into this field of corn
and blow a signal with my horn
to tell my friends that I'm forlorn.

Into the corn I won't go,
into your horn I won't blow.

Please go beneath the gallows, friend,
to get a box of salve and mint
and heal my neck fast as the wind!

I don't think I will seek that mint,
nor heal your neck, I'm not your friend.
From bandits I will take no hint.

She took the dead head by the hair
and washed it in some fountain there.

And, sitting on her handsome horse,
she rode back without much remorse.

When meeting her just half-way,
lord Alduin's mother stopped to say:
I don't know where my son might stay.

His soul is floating in the air,
his corpse is white and cold and bare.

Your son, by now, is very dead.
I carry on my lap his head.
My costume is with blood stains red!

When she came to her father's door,
she blew the horn on the floor.

And when the father heard the noise,
at her return he did rejoice.

Together they ate a banquet
and on the table stood the head.




Vertaling - HFH Reuvers Maastricht juni 2017 - Translation